Piechota morska Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej
 emblemat rosyjskiej piechoty morskiej | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
Piechota morska (ros. Морская пехота) – oddziały wojsk Federacji Rosyjskiej wyszkolone i wyekwipowane specjalnie do morskich operacji desantowych i walk w rejonach przybrzeżnych, w tym także do szturmu na umocnione pozycje przeciwnika na wybrzeżu.
Związki taktyczne i oddziały piechoty morskiej
[edytuj | edytuj kod]- W okresie ZSRR
Po II wojskie światowej oddziały piechoty morskiej zostały rozwiązane. Reaktywowane zostały dyrektywą ministra obrony ZSRR nr Org/3/50340 z 7 czerwca 1963. Formowane oddziały piechoty morskiej zostały włączone w skład poszczególnych komponentów radzieckich sił morskich i tam rozwijane[1]:
- 390 pułk piechoty morskiej w latach 1967-1968 rozwinięty został w 55 Dywizję Piechoty Morskiej, a ta podporządkowana została dowództwu Floty Oceanu Spokojnego;
- 336 ppm wcześniej sformowany na bazie 336 pz z Mińska po przebazowaniu przekazano dowództwa Floty Bałtyckiej;
- 61 Kirkieński ppm sformowany na bazie 61pz ze131 DZmot Leningradzkiego O W włączono w skład Floty Północnej,
- 810 ppm sformowany na bazie 309 pp i 1/336 ppm oraz kompanii czołgów pływających z 61 ppm przekazano w podporządkowanie Floty Czarnomorskiej,
- 600 batalion piechoty morskiej podporządkowany dowództwu Flotylli Kaspijskiej
Dyrektywą szefa Sztabu Generalnego z 3 września 1979 r. nr 730/1/00741 pułki piechoty morskiej przeformowano w brygady piechoty morskiej. W 1981 w składzie Floty Północnej sformowano nową 175 Brygadę Piechoty Morskiej. W 1989 jednostki piechoty morskiej weszły w skład wojsk brzegowych MW. Po o rozpadzie ZSRR część limitu uzbrojenia konwencjonalnego tych wojsk przekazano Ukrainie[2].
W latach tuż przed upadkiem ZSRR radziecka flota stanowiła osobny rodzaj sił zbrojnych[3]. W jej skład wchodziły między innymi jednostki piechoty morskiej. W tym czasie była to jedna dywizja oraz cztery brygady piechoty morskiej. Oprócz typowej piechoty morskiej do 1 grudnia 1989 w składzie wojsk brzegowych utrzymywano: 3 DZmot, 8 i 710 pułk artylerii (Flota Bałtycka), 77 DZmot (Flota Północna); 40 DZmot, BA oraz 482 pa (Flota Oceanu Spokojnego), 126 DZmot oraz 301BA (Flota Czarnomorska). Przejęte z Wojsk Lądowych związki taktyczne przeformowano w dywizje obrony wybrzeża. W tym czasie potencjał piechoty morskiej stanowiło około 27000 żołnierzy, 220 czołgów, 900 bwp i trop oraz ponad 300 środków artyleryjskich[4].
Od 1990 częściowo skadrowana została 55 Mozyrska DPM. Stan osobowy dywizji wahał się w granicach około 5000 żołnierzy[5].
- W Siłach Zbrojnych Federacji Rosyjskiej
Po rozpadzie ZSRR jednostki piechoty morskiej utrzymano pod rosyjskim dowództwem. W latach 1991–1994 nastąpił znaczny odpływ kadry zawodowej oraz spadek liczby poborowych. Skadrowano, a następnie rozformowano 175 Brygadę Piechoty Morskiej. W związku z interwencja w Czeczenii wzmocniono Flotyllę Kaspijską 332 batalionem piechoty morskiej, który na przełomie roku 1999/2000 rozwinięto w 77 Brygadę Piechoty Morskiej. W 1994 wzmocniono też piechotę morską Floty Czarnomorskiej formując w jej składzie 382 bpm. W 1999 roku 810 Brygadę Piechoty Morskiej przeformowano w 810 ppm, a rok wcześniej ponownie przeformowano 55 DPM. W 2007 dyslokowaną na półwyspie Kamczatka 40 Brygadę Zmotoryzowaną przeformowano w 40 BPM i włączono w skład Floty Oceanu Spokojnego[5]. Zakończyło to zasadniczy etap formowania piechoty morskiej Federacji Rosyjskiej[6].
Związki taktyczne i oddziały okrętów desantowych
[edytuj | edytuj kod]
Równolegle z procesem reaktywacji oddziałów piechoty morskiej reorganizowano jednostki desantowe sił morskich. W początkowym etapie grupowano je w samodzielne dywizjony, potem w brygady okrętów desantowych, by w latach 80. XX w. włączyć je w skład dywizji morskich sił desantowych[6].
Do 1991 utrzymywano 37 Dywizję Morskich Sił Desantowych (Flota Północna), 39 Dywizję Morskich Sił Desantowych (Flota Czarnomorska), 22 Dywizję MSD (Flota Oceanu Spokojnego), Flota Bałtycka posiadała 71 Brygadę Okrętów Desantowych oraz 7 dywizjon okrętów desantowych. W sumie posiadano około 250 morskich platform desantowych różnych typów i klas[6].
W latach 1991–2008 reorganizacja, a właściwie redukcja morskich platform przenoszenia sięgnęła skali 85%. Z 250 posiadanych jednostek desantowych pozostało 26. W 2008 w linii pływało 15 okrętów projektu 775 oraz cztery projektu 1171. Zdolność do przerzutu uzupełniono trzema okrętami projektu 1174 oraz czterema poduszkowcami projektu 1232.1. Równocześnie rozpoczęto dostawy kutrów projektu 1177. W 2008 potencjał desantowy poszczególnych flot, z zaangażowaniem platform powietrznych, umożliwiał jednoczesny przerzut i desantowanie jednej brygady piechoty morskiej[7].
| Związki taktyczne i oddziały okrętów desantowych w 2008[8] | ||
| ZT/Flota | Flota | MSD |
|---|---|---|
| 71 Brygada Okrętów Desantowych | Flota Bałtycka | Bałtyjsk |
| 7 dywizjon okrętów desantowych | ||
| 197 Brygada Okrętów Desantowych | Flota Czarnomorska | Sewastopol |
| 121 Brygada Okrętów Desantowych | Flota Północna | Polarnyj |
| 100 Brygada Okrętów Desantowych | Flota Oceanu Spokojnego | Fokino |
| 242 dywizjon okrętów desantowych | Flotylla Kaspijska | Kaspijsk |
| Platformy desantowe w 2010[9] | |||
| Klasa | Projekt | Liczba | Uwagi |
|---|---|---|---|
| Ivan Rogov | 1174 | 1 | |
| Alligator | 1171 Тапир | 4 | |
| Ivan Green | 1171.1 | 1 | |
| Ropucha I (II) | 775 II i 775 III | 14 | polskiej produkcji |
| Polnochny B | 771.A | 3 | polskiej produkcju ( w rezewie) |
| Ondatra | 1176 Акула | 6 | |
| Serna | 1177.0 Серна | 3 | |
| ACV | 10 | poduszkowce desantowe | |
Wyposażenie
[edytuj | edytuj kod]Piechota morska Federacji Rosyjskiej liczyła (2010) w zależności od źródeł 7500–9500 żołnierzy. Dysponowała około160 czołgami,150 bojowymi wozami BMP-2 i BRM-1K, 750 transporterami opancerzonymi BTR-80 i MT-LB, 60 samochodami rozpoznawczymi BRDM-2, 102 haubicami 2S1 „Goździk”, 10 haubicami D-30, 18 haubicami 2S3 „Akacja”, 96 wyrzutniami rakietowymi BM-21 „Grad” i „Grad-1”, 70 moździerzami 2S9 „Nona-S” i „Nona-SWK”, 14 moździerzami 2B16 „Nona-K”, 72 wyrzutni ppk 9P148, 60 działami przeciwlotniczymi ZSU-23-4, 250 systemami przeciwlotniczymi „Strieła-2”, „Strieła-2M”, „Strieła-3”, „Igła”, „Igła-1”, 20 systemami przeciwlotniczymi „Osa” i 50 „Strieła-10”[10]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 78.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 79.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 105.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 106.
- ↑ a b Depczyński 2015 ↓, s. 80.
- ↑ a b c Depczyński 2015 ↓, s. 81.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 84.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 82.
- ↑ Grabowski 2011 ↓, s. 146.
- ↑ Grabowski 2011 ↓, s. 150.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
- Tomasz Grabowski: Rosyjska siła. Siły Zbrojne i główne problemy polityki obronnej Federacji Rosyjskiej w latach 1991-2010. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2011. ISBN 978-83-61294-52-8.